Minimal ve Cool
Royal Blood- How Did We Get So Dark?
7/10
İki kişilik “duo” ekolleri The White
Stripes ve The Black Keys’den etkilendiği belli olan, üstüne de azcık Queens of
the Stone Age serpilmiş ve bir de Arctic Monkeys’in desteğini almış bir Rock n
Roll ikilisine -özellikle- bu devirde hayır demek zor. Royal Blood, bu nedenle
çok değerli bir grup. İlk albümleri “Royal Blood”, 2014 yılında çıktığında ortalığı
resmen ayağa kaldırmıştı. Albüm, baştan sona neredeyse her parçası kalite kokan
ve Jimmy Page’i bile hayranları yapacak kadar etkili bir eserdi. Özellikle “Out of the Black”, “Figure It Out”, "Ten Tonne Skeleton", "Come On Over", "Little Monster" ve "Loose Change" gibi
parçalar Glastonbury’lerde bile binlerce kişi tarafından hep bir ağızdan söylenecek
marşlar oldular. Hatta albümde geri kalan diğer 4 parça bile hiç fena değil. Ancak
böyle hikayelere cidden çok rastlıyoruz: İlk albümlerinde havalanıp
yükseldikten sonra ikinci albümde patlayan birçok balon grup var. Royal Blood
da bunlardan biri mi? Bu sorunun cevabı ise 3 yıl sonra nihayet veriliyor.
“How Did We Get So Dark?” isimli
ikinci kayıt, grubun kaldığı yerden devam ettiğini tescil ediyor. Özellikle ilk
albümdeki görselin ve grubun imajının da burada bir nevi devam etmesine yine dikkat
edilmiş gibi. Yine siyah-beyaz, oldukça şık bir albüm kapağı; ancak bu sefer
birinci albümdeki gibi tek kadın değil de ikinci albümü simgeleyen iki kadın
var. O zaman üçüncü albüm-üç kadın teorisi de gerçekleşir mi bilinmez ama şu
bir gerçek ki grubun müziği bu sefer de yine albüm kapağı gibi: Minimal ve
cool. Vokallerdeki Mike Kerr’ün grubu “minimal” kılan çalma tarzı da hala
devam ediyor: Bas gitarının pedal efektleri ve ekstra amfi yardımlarıyla sesini
çoğaltarak aynı zamanda elektro gitar da çalıyormuş hissi veriyor. Death From
Above ve bazen de Twenty One Pilots dışında bu durumun çok fazla güncel örneği de
yok, zor zanaat.
Şarkı
sözleri, yine Kerr’ün ilişkileri odaklı ve açıkçası –belki de grubun istediği
şekilde- çok da derin değil. Ayrıca, patlayıcılı nakarat formülü de ilk
albümdeki gibi hala devam ediyor. İkinci albümün ilk klibi olan “Lights Out” da
bu formüle sahip. Albümün en sağlam işlerinden olan şarkı, “You're not so hard to forget, with all the lights out” sözüyle de dış
görünüşün anlamsızlığını yüzümüze vuruyor. Bu parçadan çok önce yayımlanan "Where Are You Now?" ise resmi olarak albümün ilk single’ı. Sadece 1 sezon süren
HBO dizisi Vinyl için de kaydedilmiş olan parça, grubun en enerjik ve sert
işlerinden biri. Bu sertliğe rağmen bolca pişmanlık içeren sözleriyle de grup, zıtlığın
içinden başarılı bir eser çıkarmayı başarıyor.
"I Only Lie When I Love You", her ne kadar cowbell’leri yani inek çanları ve
ritmin sadeliğiyle ilk dinleyişte kendini hemen sevdirse de klibini izleyince
şarkının aslında size neyi andırdığını anlıyorsunuz: “Are You Gonna Be My Girl”.
Bu Jet klasiği parçadan Royal Blood’ın fazlasıyla ilham aldığı kesin; ama
klipleri art arda izleyince de akıllara ister istemez Türk popçuların yabancı
klipleri araklaması geliyor. Bu albümdeki bir başka dikkat çeken şarkı ise "Hook, Line & Sinker". Parça, ilk olarak 2015 yılındaki Reading festivalinde canlı
çalındığı için ilk albümden birikenler arasında olduğu çok açık. Bu nedenle de özellikle
gitar riff’leriyle bile kalitesini hemen belli ediyor. Bu arada ilk albümün en’lerinden
“Figure It Out”, Entourage’ın filminin açılış sahnesinden tut, PES 2016
oyununun soundtrack’ine kadar her yerde olmasıyla beraber gruba bir “Figure It
Out 2” düşüncesi aşılamış: "Hole in Your Heart" albümün resmen bu
anlamda bir pazarlama ürünü gibi.
Albümün
son parçası “Sleep”, heavy metal tarzı riff’ler sayesinde daha olgun bir Royal
Blood’ı keşfetmemizi sağlıyor. Ayrıca “I
just can't help myself, thinking you're with someone else. Sick to the bone, i
don't wanna sleep” nakaratı ile de dinleyeni kendine çok rahat bağlıyor. Bunlarla
beraber, “How Did We Get So Dark?” albümü bir bütün olarak değerlendirildiğinde
ise tabii ki 2014 yılına göre grubun daha ileriye gittiği söylenemez. Ancak bu kayıt
ile Royal Blood, kesinlikle balon bir grup olmadığını kanıtlıyor. Çölde vaha
niteliğindeki bu değerli ikili, vitesi ikinci albümlerinde çok az düşürse de, en
azından ortaya tatmin edici bir sonuç çıkarıyor.
