12 Yıl Sonra da Aynı Olgunlukta
Blur- "The Magic Whip"
8,5/10
Bu başarıların yanında da grubun kurucuları kendi projelerini gerçekleştirip neredeyse dokundukları her işte ortaya harika eserler çıkardılar: Albarn, esas grubunun dünya çapındaki ününün belki de üstüne çıkacak şekilde Guinness onaylı "Dünyanın en başarılı animasyon müzik grubu" Gorillaz'ı kurdu. Grup, birçok müzik türünü harmanlayıp inanılmaz güzellikte parçalar üretti, birçok ödül kazandı. Damon Albarn, zaten şarkıların çoğunu yazıp söylediği Blur'un yanında böyle yenilikçi ve başarılı bir grupla da modern müziğin en önemli ikonlarından biri haline geldi. Bunun yanında "The Good, the Bad & the Queen" isimli süpergrup projesini de bir albümle hayata geçirdi ve "Everyday Robots" isimli ilk solo albümünü yayımladı. Graham Coxon da akustik-folk ağırlıklı 8 solo albüm yayımladı ancak onun alkol sorunları ve görüş ayrılıkları yüzünden Blur, 2003-2008 arasında müziğe ara verme kararı aldı. 2009 yılında ise sahalara dönerek Londra Hyde Park'ta iki konser veren grup, 7 yıl sonraki ilk single'ını da ertesi yıl çıkardı, "Fool's Day"i yayımladı. İki yıl sonra ise "Under the Westway" isimli single "The Puritan" parçasıyla birlikte dinleyiciye sunuldu.
2015 yılının Nisan ayınında ise grubun sekizinci stüdyo albümü "The Magic Whip" nihayet yayımlandı. 12 yıllık bu aranın ardından geri dönüş ise beklendiği gibi oldu ve grup gerçekten şahane bir işle hayranlarına kavuştu. Albüm çok olumlu eleştiriler de alarak gruptan beklentilerin boşa çıkmadığının haberini verdi. Öncelikle, The Magic Whip'i diğer albümlerden farklı kılan özelliği, hem grup elemanlarının 12 yıllık tecrübeyle daha da olgunlaşmış işler ortaya çıkarması hem de aynı zamanda Coxon'un da bu albümde yer almasıyla gitarların eskisi gibi ortaya çıkması oldu. Grubun 2003'teki son albümü "Think Tank", "çizgili t-shirt'lü gözlüklü adam"sız üretildiği için haliyle Albarn'ın zevkleri doğrultusunda çıkmıştı; ayrıca The Magic Whip'te o eski enerjik Blur hitleri de bu albümde fazlasıyla var: Üçüncü single "Lonesome Street", sanki "Parklife" albümünden çıkmış gibi, dinamik gitarları ve altyapısıyla tam bir konser parçası olmuş. Albümün çıkış parçası "Go Out" da "O-o-o-o" bölümüyle ve temposuyla eski Blur hitlerini andırıyor. Grubun o eski pozitifliği ise "I wanna be with you" edalarıyla "Ong Ong" şarkısı ile azcık hatırlanabiliyor; özellikle Albarn'ın solo albümü başta olmak üzere grupta son zamanlarda fazlasıyla gördüğümüz o "hüzün" albümde yine fazlasıyla kendini hissettiriyor. Aslında bu ruh halinde de ortaya harika işler çıkmasına rağmen "There's No Other Way" ve "Girls & Boys" gibi pozitif ve enerjik Blur parçaları da hayranları tarafından özlenmiyor değil.
Albüm aslında "Think Tank" gibi bütünüyle çok güzel; baştan sona rahatlıkla dinlenilebilen ve insanı hiç sıkmayan bir kayıt. Temposu genellikle ağır olan havası da, Gorillaz ve Albarn'ın solo albümünde dinlediğimiz gibi çok başarılı bestelere ve sözlere sahip olduklarından albüme çok yakışmış, önceki albümde olduğu gibi olgun bir hava katılmış. Hatta bu olgunluk havasını artık Albarn'ın ürettiği son işlerde görmeye o kadar alışkınız ki sanatçının bu sakin ve huzurlu müzik üretme tarzı ve vokalleri artık onunla özdeşleşmiş durumda. Bu işlerden "My Terracotta Heart" albümün en güzel ve en içe dönük parçası olabilecek tatta. Parçanın "If I'm losing you again" kısmında kendinizi Albarn sanabilmeniz bile mümkün! Bu şarkının hemen ardından gelen "There Are Too Many Of Us" da ise kirli Gorillaz vokallerini ve altyapılarını hissedebiliyorsunuz; albümün en fazla akılda kalan 3-4 parçasından biri kesinlikle. Bu özelliklere sahip başka parçalar arasında gitarlarıyla dinleyiciyi kendine bağlayan "New World Towers", Gorillaz tarzı bas gitar ve ritim yürüyüşleriyle albümün belki de en iyilerinden olan "Ice Cream Man", "Something new, Something you" sözlerini akıllara resmen kazıyor. Buna benzer olarak Kuzey Kore başkentinin ismini alan "Pyongyang" da bir önceki albümdeki gibi politik göndermeleriyle ve "The cherry trees, Pyongyang, I'm leaving" bölümüyle de o sakin hüzün bizlere de işliyor. Parçaların yanında albümün kapağında da uzak doğu motiflerine yer verilmesi ve Londra'nın yanı sıra kayıtların Hong Kong'taki Avon Stüdyoları'nda da yapılması albümün uzak doğu konseptli bir çalışma olduğunu gösteriyor.
"The Magic Whip"in en büyük özelliği ise "Think Tank"in de farklılığını ve başarısını sağlayan "çeşitliliği" oluyor: Albüm, tam bir Brit-pop, Gorillaz ve "Everyday Robots" karisimi gibi, bu çeşitlilik ise dinleyeni rahatsız etmiyor ve aksine albümü baştan sona farklı duyguları tadarak keşfetmesini sağlıyor. Bu anlamda kayıt, "Think Tank" gibi yine çok usta işi ve baştan sona dopdolu bütünlükte bir albüm olmuş. Yine de böyle düzeyde bir grup, 12 yıl sonra daha büyük hitlerle geri dönebilirdi de diyebiliriz. Burada "Out of Time" gibi çıktığı anda patlayıp modern bir Blur klasiği olabilecek bir parça var mı yok mu, onu ise zaman gösterecek.
